Maar toen hij op de sterke wind lette, werd hij bevreesd, en toen hij begon te zinken, riep hij: Heere, red mij! Jezus stak meteen Zijn hand uit, greep hem vast en zei tegen hem: Kleingelovige, waarom hebt u getwijfeld? (Matt. 14:30-31)
Een nieuwe blog van Denise: Zinken en gegrepen worden... Hoe ga je om met teleurstellingen?
Het fascinerende aan deze tekst vind ik dat letten op iets anders dan Jezus alleen, kijken naar de omstandigheden, je doet zinken. En als je zinkt, en het uitschreeuwt om redding, grijpt Iemand anders jouw hand vast. Niet jij de Zijne. In het zinken zijn mijn ogen gericht op de golven, de wind, mijn ondergang. Ik schreeuw om hulp naar Hem, die ik op dat moment niet zie. Dat ik zink, toch niet op water kan lopen, stelt me teleur.
Soms kunnen we erg naar iets uitzien, zoals Petrus uitzag naar Jezus. Maar als het moment dan daar is, worden we teleurgesteld. Het gaat mis, je plan werkt niet zoals jij zou willen en datgene wat je verwachtte, is niet gebeurd. Hoe ga je daarmee om? En misschien een betere vraag: hoe moeten we tegenslag en mislukkingen zien in het licht van geloven in Gods plan voor je leven? Bestaan mislukkingen dan wel?
Om eerlijk te zijn, ik kan helemaal niet goed omgaan met tegenslag. Teleurstellend hè? Zeker als je weer een stappenplan van me had verwacht. Dat heb ik niet. Maar wat ik wel weet, deel ik in deze blog.
We hoeven, beter nog moeten, opletten dat we niet vlak en gevoelloos worden. Onverschillig zijn en bij alles zeggen: dat zal God wel zo gewild hebben, het is Zijn plan. Zo vormen we een schild waar niemand meer binnen kan dringen en isoleren we onszelf. Ik weet dat ik dat twee jaar geleden deed. Vluchten. Voor gevoel wegrennen omdat ik anders kwetsbaar ben en met liefde ook veel pijn zal ervaren. Ik was bang. Had mijn ogen gericht op de gebrokenheid van de wereld en alles wat er fout ging in mijn dagelijks bestaan. Het was alsof ik krampachtig vasthield aan een schip dat verging.
Ik zonk.
Totdat ik begon met autorijden, ging alles op rolletjes. Los van de littekens die ik opliep doordat mijn beste vriendinnen me lieten vallen (waar ik nu niet verder op in ga, want God is zo goed en groot geweest om veel diepere vriendschappen te schenken), was ik het perfecte kind. Ik was knap, had vriendinnen, was sportief, de slimste uit de klas, en niets van dat alles kostte me moeite. Ik was gewend de wind mee te hebben en dacht dat ik de wereld aankon. Tot er iets kwam waar ik niet goed in was: autorijden. Ik was gefrustreerd dat ik niet vooruit kon kijken en bedacht welke consequenties dat zou hebben op andere vlakken in mijn leven. Toen ik na drie pogingen mijn rijbewijs haalde, was ik blij dat boxje af te kunnen tikken. Nu, bijna vijf jaar later is het oké dat rijden niet mijn talent is. Is het oké dat ik niet alles kan.
Toen was ik boos, teleurgesteld. Dat werd erger toen ik een half jaar later mijn studie niet leuk vond. Het ging prima, maar het studentenleven voelde als leegte. Thuis waren er regelmatig spanningen en dus stortte ik me op het werk. Dat was wel uitdagend en interessant. Ik hoopte daarin vervulling te vinden, successen te boeken. Vluchtte voor de gebieden die me pijn konden doen. In de twee jaren die volgden, was ik niet in staat mijn ouders in de ogen aan te kijken. Het werk putte me uit en ik kende geen rust. Het deed pijn. Ik was leeg vanbinnen. Het leven stelde me teleur, door mijn werk was ik bijna burn out, en mijn geloof was verdwenen naar de achtergrond van mijn bestaan. Hoe kon mij dit overkomen?
Teleurgesteld in mezelf, in het leven, en waarschijnlijk ook in God.
Doordat ik gebroken relaties zag tussen mensen om me heen, kon ik niet meer geloven dat Gods liefde voor mensen nooit vergaat. Ik wist niet of liefde wel bestond, omdat ik het zichtbare voorbeeld zag breken. Ik strijd hier soms nog steeds mee. Vertrouwen dat God me nooit verlaat, is de allermoeilijkste opdracht in mijn leven. Het verschil is dat het nu strijden geworden is in plaats van vluchten.
Ik leerde dat we in crisissituaties, en daar valt teleurstelling onder, drie menselijke reacties kunnen tonen. Verstijven, vluchten of vechten. Verstijven ken ik van het autorijden. Als er een moeilijke situatie kwam, zag ik hem wel, maar reageerde ik niet. Uit onzekerheid. Vluchten heb ik heel lang gedaan. Het is een reactie uit angst. Het is ten diepste niet vertrouwen dat er een betere uitkomst is, niet vertrouwen dat God de dingen om kan keren. Toen in mijn leven het toppunt van teleurstelling bereikt was, en ik ontslag nam, ontdekte ik dat rust vinden in Gods wil en Zijn plan iets totaal anders is dan slaaf zijn van Zijn vooropgezette plan. Het is vrijheid vinden in de wetenschap dat Hij naast je loopt. Het is jezelf overgeven aan de Koning van je leven. Het is tot inkeer komen en weten dat Hij de enige reden is dat je bestaat. Dan komen de teleurstellingen ineens in een heel ander licht te staan. Dan is de vraag niet waar heb ik recht op?, maar wat mag ik vandaag van U leren en uitdelen? Elke dag wordt dan een geschenk, en alles wat gebeurt, is een grote leerschool.
We raken teleurgesteld omdat we onszelf te hoog hebben staan. Trots is waar ik nu tegen strijd, mijn oude mens is mijn vijand. Ik strijd tegen de gedachte dat ik recht heb op dingen, dat ik oneerlijk behandeld word, en dat ik niet genoeg ben. Ik vecht tegen de gedachte dat God mij niets waard vind en probeer niet te bouwen op de zekerheden die het leven me bieden. Weet je waarom? Dat perfecte beeld van carrière, huis en gezin is breekbaar. Het is een zegen als je het ontvangt, maar als het je doel is, zuigt het alle energie uit je en laat het je leeg achter. Aardse dingen stellen teleur, want niemand is goed, behalve Één.
Daarom zei Jezus:
Verzamel geen schatten op aarde, (...) maar verzamel schatten voor u in de hemel waar geen mot of roest ze verderft en waar dieven niet inbreken of stelen. (Matt. 6:19-20)
Als we dat doen, worden we soms nog steeds teleurgesteld, sorry. Kijkend naar mijn huidige leven, is de teleurstelling keer op keer groot als aan boord verteld wordt dat onze terugkeer naar Afrika is uitgesteld. Alleen hoe ik ermee omga, is veranderd. Ik was vroeger teleurgesteld omdat het leven niet uitwerkte zoals ik dat wilde. Dan was ik teleurgesteld dat Gods wil blijkbaar weereens niet overeen kwam met de mijne. Nu ben ik teleurgesteld, maar kan ik temidden daarvan God danken voor Zijn trouw en aanwezigheid in elke situatie. Ik weet dat alleen wat Hij doet goed is. En dat Hij mij hier en nu net zo goed kan gebruiken als op een andere plek. Want de uitvoering van Zijn plan is niet afhankelijk van omstandigheden, maar van of ik mij beschikbaar stel. We mogen verdrietig zijn als datgene wat we verlangen niet gebeurt. Maar breng dat bij Hem, en bid om rust en wijsheid te midden van de storm. Als we in onze teleurstellingen blijven hangen, lopen we het risico om verbitterd te raken. Onze ogen sluiten dan voor de mooie dingen die God ons uit genade geeft. En als ik op die manier leef, wordt leven een last waarin ik me continue tekort gedaan voel, medelijden heb met mezelf, en er niets terecht komt van Gods plan met mijn leven. Word niet bitter! We zijn gemaakt om Hem te dienen en Hem alleen te eren.
Ten diepste is omgaan met tegenslagen kunst. En in kunst moet je je oefenen. Het is een levenslang proces waarin je leert om elke keer je handen in de uitgestoken hand van onze Heer te leggen. Om elke keer als je zinkt, omdat je te hoog dacht over jezelf, te zeggen: Heer, laat mij sterven, opdat U in mij leeft.
En ja, er zijn tegenslagen die niet liggen aan wat je verwacht van jezelf. Dat weet ik. Die zijn veel moeilijker. Want wij blijven diep vanbinnen het gevoel hebben dat we goede dingen in het leven verdienen. Dit is een ander gevecht. Het ontwikkelen van het besef dat ik niets verdien, alles uit Gods hand ontvang en van genade alleen leef. Herinner je dan dit: Door teleurstellingen heen laat God ons zien dat dit leven ons nooit zal vervullen. Zijn genade en goedheid zijn verborgen in de storm om ons heen (Blessings, Laura Story). Het is Zijn doel dat we ons realiseren dat we niets anders hebben dan Hem alleen.
Als je dat weet, en je overgeeft, leer je te midden van verlies en teleurstelling bidden:
Jezus, alles geef ik U
wat ik ben en heb, en wat ik ooit zal zijn.
U heeft gegeven en U hebt genomen,
Uw Naam zij geloofd.
Amen
Ps. Vanuit Jozua en Kaleb helpen we jou je droom samen met God te ontdekken, zodat je tot zegen bent voor je omgeving. Neem deel aan De Ontdekking of de Community.